Ja kontra borrelia.

Zdjęcie: giuseppemilo.

Ostatniego posta pisałam chyba w lutym, z tego co pamiętam.

Zdjęcie: giuseppemilo.

Jak w kalejdoskopie, albo raczej czasem słońce czasem deszcz.

Trochę czasu mnie tutaj nie było. Czas leci jak szalony, raz jest lepiej a raz gorzej - moje leczenie cały czas trwa.


Aktualnie jestem po dwóch całych turach antybiotyku. W przyszłym tygodniu zaczynam kolejną. Planowane leczenie zakładało, że na 5 turach się skończy - zobaczymy jak będzie przebiegało leczenie. Z racji tego, że pierwsza część leczenia nie wyszła przez to moje nieszczęsne uczulenie, będę mieć wydłużone leczenie o jedną turę.
Przyjmowanie antybiotyków i witamin już weszło mi w nawyk, podobnie jak trzymanie specjalnej diety. Już nie rozpatruję tego jako ograniczeń, bardziej jako sposób życia. Musiałam się przystosować do zaistniałej sytuacji i tyle.

A jak wygląda leczenie z mojej perspektywy?

Minusy - reakcja Herxheimera.
Czasem bywa ciężko, szczególnie podczas okresu i po nim, kiedy mam największe Herxy. Podobno to dobry znak, że leczenie działa prawidłowo i z zabitych bakterii uwalniają się toksyny powodujące nieprzyjemne objawy. W moim przypadku są to zaburzenia widzenia, bóle mięśni (ręce i nogi), bóle głowy, barków, karku. Sam ból fizyczny jest do wytrzymania, człowiek nie takie rzeczy jest w stanie wytrzymać, najgorzej niestety jest kiedy dochodzą objawy ze strony układu nerwowego. Kołatania serca, rozdrażnienie, zdenerwowanie, uczucie ściśnięcia wszystkiego w środku - czasem aż trudno wziąć porządny głęboki oddech. Zmienność nastroju, od wściekłości i zdenerwowania do wybuchów płaczu. To wszystko jest bardzo irytujące, momentami się po prostu załamuję i wydaje mi się, że już więcej nie dam rady, że już tego nie wytrzymam...

Plusy - ogólna poprawa.
Leczenie, pomimo tego, że mam długie Herxy (2 tygodnie) powoli przynosi korzyści. Co zauważyłam? Przede wszystkim przestałam chudnąć (w 2016 schudłam prawie 15kg), włosy nie wypadają mi już garściami, przestałam być blada i mieć podkrążone oczy i zaczęłam normalnie jeść. Wcześniej nie miałam zupełnie apetytu a moje spożywanie pokarmów wynikało po prostu z przymusu. Tężyczka też coraz rzadziej daje o sobie znać - tylko podczas Herxów. Miewam już momenty, że czuję się dobrze przez nawet dwa tygodnie, mam siłę i chęci do życia - to naprawdę daje nadzieje na przyszłość :)

Oczywiście jest jeszcze strach - co będzie dalej, czy uda się to cholerstwo całkowicie wyleczyć, czy pozbędę się bakterii Boreliozy, czy antybiotykoterapia nie zepsuje czegoś innego... Jednak staram się o tym nie myśleć i żyć na tyle normalnie ile mogę - chodzę do pracy (choć czasem jest to praktycznie nie możliwe), wychodzę z domu, na zakupy, na spacery. W trudniejszych momentach staram się robić wszystko, byle tylko zająć czymś głowę, żeby o tym nie myśleć. Przede wszystkim upór - jestem uparta i zawsze byłam, teraz widzę, że ta cecha bardzo mi pomaga.

Zdjęcie: giuseppemilo.

Z moją przypadłością trafiłam do lekarza w Warszawie. Pani Doktor okazała się bardzo miłą, ciepłą i pełną optymizmu osobą - miła odmiana po wszystkich poprzednich 'specjalistach'.

Rozpoczęłam leczenie. Na początek, na miesiąc Unidox i Tinidazol. Po dwóch tygodniach musiałam jednak odstawić, dostałam strasznego uczulenia. Spuchły mi kostki, i na stopach i dłoniach pojawiła się wysypka. Dostałam dożylnie leki antyhistaminowe, później przez 4 dni jeszcze tabletki. Strasznie się po nich czułam, miałam duszności i byłam rozbita.

2 grudnia, kolejna wizyta - tym razem online. Super sprawa, nie musiałam jechać przez pół Polski, żeby przez 20 minut porozmawiać z lekarzem. Dostałam zestaw nowych, lepszych antybiotyków. Plusem jest to, że to antybiotyki nowszej generacji, jak na razie nie dostałam uczulenia ;) Minusem niestety jest cena... Ale cóż, koszty nie grają roli, chcę się po prostu wyleczyć.

Po 5 dniach nowej antybiotykoterapii wszystkie objawy się nasiliły, bolą mnie stawy i mięśnie. Pisałam do Pani Doktor, czy to normalne i czy przejdzie. Podobno tak może być - dobra wiadomość, leczenie działa.

Będzie ciężko, ale dam radę. Nie ma innej możliwości.

Giuseppe Milo, Flickr

Giuseppe Milo, Flickr

Giuseppe Milo, Flickr.

O moich dziwnych objawach, ciąg dalszy. 

Pytanie pierwsze i zasadnicze: po co właściwie chcę opisać swoją historię?
Być może komuś to pomoże i zaoszczędzi dużo tak cennego czasu. Być może pomoże to i mnie.


Zacznijmy może od początku.

Wszystko zaczęło się dokładnie rok temu. Piękni, młodzi, niewyspani - zakochani młodzi ludzie, których połączyła cudowna pasja, rozpoczynający wspólną podróż przez życie. Wielkie plany, marzenia, radość z każdej wspólnej chwili. I tak cudownie już miało być, nic tylko brać życie pełnymi garściami. Żadne z nas nie spodziewało się takiego obrotu spraw.

Z pozoru zwykłe, najnormalniejsze w świecie zatrucie pokarmowe. Jedzenie na mieście, ryzyko wpisane. Pierwszy raz w życiu ból brzucha i wysoka gorączka po zjedzeniu czegoś. Przeszło dość szybko, na drugi dzień zapomniałam już o sprawie. Niestety nie do końca.
Przez kolejne dwa miesiące pojawiały się średnio przyjemne dolegliwości ze strony układu trawiennego. Ciągłe wzdęcia i gazy - z dzisiejszej perspektywy, to było nic.

Przed Świętami Bożego Narodzenia zauważyłam, że drżą mi ręce, niezależnie od pogody, stanu emocjonalnego, pory dnia czy nocy. Nie było to zbyt komfortowe, szczególnie w kontaktach międzyludzkich.

W tak zwanym międzyczasie, zaatakowały mnie moje nieszczęsne zatoki i nie obyło się bez antybiotyku. Augmentin. Brałam go już kilka razy w życiu, czyli nic nowego. Wtedy jednak strasznie źle go znosiłam, mdłości, bóle brzucha, ogólne złe samopoczucie. Jakoś to przeżyliśmy. Tydzień później - zaczęło się sztywnienie karku, spinanie się mięśni pleców i szyi. Co wtedy myślałam? "To pewnie stres związany z przeprowadzką zaplanowaną na luty." Kiedy utrzymywało się to 3 tygodnie, postanowiłam pójść do lekarza. Badanie ogólne, wszystko w porządku, płuca czyste, tylko w czasie badania uruchomiło się nagłe kołatanie serducha. Podejrzenie problemów z tarczycą, zlecone badania hormonalne. Pani doktor przepisała mi łagodne leki uspokajające. Prawie miesiąc czasu je brałam, efektu żadnego nie widziałam, nadal myślałam, że po przeprowadzce wszystko mi przejdzie. Nadszedł dzień przeprowadzki, przewieźliśmy wszystkie graty z mojego małego wynajmowanego mieszkanka - do niego. Niestety, nie przeszło. Po miesiącu nadal trzęsły mi się ręce, sztywniały mięśnie. Kolejna wizyta u mojej pani doktor. Tarczyca w porządku. Zmiana leków, tym razem tabletki o działaniu przeciwlękowym. Myślę sobie "ok, jeśli tylko pomoże - biorę".


Psychiatra.

Zanim wykupiłam leki, konsultacja u psychiatry. Trochę stresiku, ale swoją drogą bardzo sympatyczny gość, pogadaliśmy, mówię mu co i jak, stwierdza, że jestem zdrowa psychicznie. Namawia mnie wręcz, żeby nie brać leków, tylko umówić się do psychologa, na psychoterapię, że nie ma co się faszerować lekami. Powiedziałam do niego, spróbujmy. Może to mi pomoże, wtedy na pewno zapiszę się do psychologa. Wszystko ustalone. Dawkowanie malutkie, co by jakoś w to wejść. Zaczynam, pierwsze kilka dni dziwnie, później dramat. Efekt zupełnie odwrotny do zamierzonego - stany lękowe, kołatania serca, bezsenność. Nikomu nie życzę przechodzenia tego, co wtedy czułam. Nie rozumiałam zupełnie co się ze mną dzieje, przejście z salonu do sypialni wydawało się dystansem nie do pokonania. Telefony na pogotowie - bezskuteczne, i w końcu na następny dzień, taksówka i wieźcie mnie do doktora. Pan doktor był mocno zaskoczony, że tak zareagowałam na leki. "To nie powinno mieć miejsca". Kazał odstawić, przepisał inny lek - inny skład, działanie lekko przeciwdepresyjne i przeciwlękowe. Po pierwszej tabletce było lepiej niż wcześniej, po tygodniu zaczęłam w miarę normalnie funkcjonować. Najgorsze były poranki, jeszcze zanim zdążyłam otworzyć oczy włączała się pikawa. Serducho chciało wyskoczyć. Mój sposób? Szybkie wstawanie, ogarnianie się do pracy, poranna toaleta, pakowanie - byle tylko nie myśleć o tym, że się boję. Bo się bałam.

Tak sobie z moimi stanami lękowymi zaczęłam chodzić do pracy. Momentami było bardzo ciężko. Przerażały mnie najprostsze czynności, nie wspominając już o rozmowach z przełożonym - moje ciało wariowało. Serducho chciało uciekać, nogi odmawiały posłuszeństwa. Miałam też kilka napadów paniki, jeden z nich kiedy jechałam na moto. Zapomniałam wspomnieć, że jestem motocyklistką. Dla mnie to był dramat. Po pierwsze, że niebezpieczne (ataki paniki na moto), po drugie - nie poznawałam siebie i swoich reakcji. Po trzecie, nie mogłam robić tego, co kocham. Z myślą, że faktycznie coś ze mną nie tak poczyniłam kolejny krok.